People comes and go

Datang dan pergi. Pergi dan datang kembali. Kemudian pergi lagi tinggalkan kita. Otak mula ligat berfikir, mungkinkah akan datang kembali selepas ini ? Ini adat kehidupan. Kita tak harap, tapi ini hukum alam. People comes and go. Tuhan beri kita dua rasa. Rasa gembira bila seseorang ketuk pintu hidup kita dan beri kita semangat untuk hidup, untuk menikmati kehidupan ini dengan teman. Kita dapat rasa gembira itu. Rasa kecewa bila orang yang ketuk pintu kehidupan kita tinggalkan kita setelah dia beri harapan untuk kita terus hidup. Rasa teruk.

Aku tak harap ada orang muncul untuk ketuk pintu kehidupan aku dan berharap untuk menemani aku. Aku tak harap orang yang sama cuba untuk ketuk pintu kehidupan aku berkali-kali. Dan aku harap, aku tak buka pintu itu untuk dia. Sebab aku rasa kesal dan kecewa. Kenapa datang kalau kau akan pergi ? Jangan datang balik dalam hidup aku, kalau kau hanya nak buat aku menangis hari-hari.

Cukuplah, kau merayu-rayu, menangis-nangis suruh aku buka pintu. Aku tak akan buka pintu itu lagi untuk kau. Cukup. Kasihan macam mana pun, aku tak akan buka pintu itu, aku tak akan bagi kau masuk. SUMPAH.

*Bila orang tak datang, tak ada orang yang akan pergi kan ?

Now listening, Before You Cry by Camera Obscura