Out of reach

Telinga ini merengek bila tak dapat dengar suara kau. Hati ini pun mendengus. Jasad ternanti-nanti panggilan suara daripada kau. Dibelek-belek hape, menunggu panggilan daripada kau. Hari jadi hambar kalau tak berborak dengan kau. 10 minit kemudian, hape bergetar. Terus hati aku pun bergetar juga. Kau. Itu kau. Aku tersenyum, terus aku tekan punat angkat. Dari 10 minit ke 20 minit. Terus ke 30 minit. Banyak yang kita borakkan. Aku gembira. Hilai tawa kita seiring. Senyum di pipi aku terukir. Hati aku, kau jangan tanya. Berbunga-bunga. Sumpah aku gembira. Kita masih berhubung. Masih bisa kita bercerita tentang segalanya. Masih bisa kita gelak bersama. Masih ada perasaan rindu dan sayang itu. Masih ada. Itu semua sudah cukup buat hilang gusar di hati aku. Kau lenyapkan perasaan sial itu daripada. Aku mahu bilang apa lagi ? Aku bagi kau 5 bintang. Tapi ini semua dulu. Dulu punya cerita. Sudah basi aku kira.

Bulan lepas. Minggu lepas. Semalam dan hari ini. Hape aku langsung tak bergetar. Hati aku gusar. Suara kau sudah tak kedengaran lagi. Semalam bukan milik aku lagi. Semalam kita tak gelak seiring lagi. Semalam aku tak dengar suara kau. Aku nekad tak mahu tulis apa-apa lagi. Bimbang kau rimas. Tapi tangan aku degil. Jari-jemari makin ligat menaip pula. Aku minta maaf. Tak ada benda lain yang boleh aku buat. Ini saja.