Kita terus berhubung, kita terus berkawan. Kita selalu cakap, kawan sampai mati, kawan sampai mati dan timbullah ungkapan, "berkawan itu indah bodoh" Setiap hari kita berbalas pesanan ringkas, setiap malam kita gunakan khidmat Supersaver dari Maxis. Seperti jadi kewajiban untuk aku mendengar suara kau, dan kau mendengar suara aku. Aku tersenyum ketika ini. Tapi waktu itu, aku percaya timbul rasa cinta, rasa sayang, aku cuba elak, kawan sampai mati, kawan sampai mati. Tapi rasa cinta itu mengatasi segala-galanya, kita ingkar perjanjian kawan sampai mati itu, kita beralih-arah kepada, "cinta itu indah bodoh" ;)
Aku tersenyum ketika menaip ini. Waktu itu kali pertama kita berjumpa, ya kali pertama. Sebelum itu, kau hubungi aku, kau cakap tak jadi jumpa, then kau ketawa dan cakap jadilah Sygg. Selepas jumpa, kita terus berhubung, aku masih ingat suara gembira kau, suara mengadu kau, kau kelakar kau tahu tak ? Aku bagi kau coklat dan kad, kau cakap coklat tu dah habis, Gemok makan. Aku cakap kenapa kasik Gemok makan ? Aku bagi kau kan. Kau jawab, alah dia dah nampak lah tadi. Kelakar. Waktu itu, hati aku bunga-bunga cinta.
Kau peminat Wonder Girls, aku tergelak. Kau kelakar. Aku suka kacau kau pasal benda tu. Malam itu, kau hubungi aku, kau cakap nak balik Setapak nak jumpa Wonder Girls, aku cakap, balik lah, aku kat Jb ada Wonder Boys, kau tergelak, suara kau gembira, aku ingat lagi. Kau cakap tunggu kat Bustand Larkin. Kau dah potong rambut, kau pakai Jeans, kau hisap rokok, kau nampak seksi dengan Jeans kau tu. HAHA. Aku tersenyum. Aku masih ingat kau buat muka sedih nak naik bas.
Hari berganti hari, kau minta putus. kau bodoh. Alasan kau, aku belajar Universiti, kau belajar tak habis. Kau bodoh Shakir, aku tak pernah pandang itu semua, sejak kita kawan, kau cerita semua benda, kau beritahu kau buat apa semua, aku boleh terima, kau bodoh. Tapi aku masih tersenyum sebab ya, kita putus bukan sebab kau ada orang lain. Aku senyum lagi.
Aku pun bodoh, aku terima dia selang berapa bulannya. Ya, aku bahagia, aku cuba lupakan kau. Kau tukar nombor. Satu hari, aku tergerak nak dail nombor Arm, nak minta nombor kau. Ada lelaki angkat panggilan aku, aku cakap, Arm ada ? Dia kata tak ada. Aku tanya ni siapa, dia jawab, ni Shakir. Sumpah aku rasa gembira gila, aku rasa hebat masa tu, akhirnya dapat cakap dengan kau. Gerak hati aku kuat kan ? Kita dapat berhubung semula tapi biasa-biasa, aku ada dia ketika itu.
Aku putus dengan dia, kau ada dengan aku. Kau layan cerita sadis aku, kau dengar aku nangis hari-hari. Aku tak peduli. Aku salahkan kau, kalau kau tak minta putus mungkin aku tak bersama dia. Kau salahkan aku, kau ungkit, kau marah aku, singkat saja masa, aku dah ada pengganti, kau marah dengan nada suara mengadu kau. Kau kelakar. Daripada aku menangis, aku tergelak besar. Kau buat aku lupa benda sial, kau teman aku, kau buat aku tersenyum semula.
Aku janji, aku tak mahu dengan siapa-siapa sampai habis Ijazah. Kau gembira, kau suruh aku tunggu kau. Aku ingat lagi, "Kau boleh tunggu aku kan Fatin ? Sekarang ni aku rasa aku tak boleh dengan kau, hidup aku tak betul, bagi aku betulkan hidup aku, diri aku, aku nak dengan kau nanti bila semua dah okay, aku dah berubah nanti. Kau boleh tunggu aku kan?" Aku tersenyum ketika itu, juga sekarang ini, masih tersenyum. Ya, sudah semestinya aku akan tunggu kau, akan aku tunggu.
Hari silih berganti, bulan berganti bulan. Aku tersenyum, teringat pagi itu. Kau bangun nak sahur, kau hubungi aku. Suara kau, aku masih ingat. Kau kelakar. Hari raya, banyak kali kau hantar ucapan hari raya. Aku perlu ulang lagi, kau kelakar, ucapan hari raya yang berterabur tapi manis, "Pergi ke kedai beli rokok, esok dah nak raya. Duit raya tahun lepas tak dapat, dah raya. Selamat Hari Raya Sgg, i love you." HAHA, aku tersenyum, ayat kau memang berterabur. Tapi, ucapan yang seterusnya lebih serius, "Selamat Hari Raya Aidilfitri Sygg, have a blast Hari Raya. I love you."
Aku masih tersenyum sekarang ini, aku masih berharap masih ada peluang untuk aku tersenyum kerana kau, aku tahu, aku yakin masih ada ruang untuk aku buat kau tersenyum, juga buat aku tersenyum. Aku masih percaya, masih. Mungkin dengan cara mengingati setiap saat yang buat aku tersenyum adalah cara yang lebih baik untuk ubat kerinduan aku, aku akan ingat sampai bila-bila. Aku tak akan pernah lupa ini semua, kau buat aku tersenyum, aku tak nak lekang dengan senyuman yang dulu pernah singgah pada aku. Aku tahu, mesti kau marah bila aku sedih-sedih, dari dulu. Tak, aku gembira di sini, aku masih tersenyum ;)
Shakir, aku minta maaf. Boleh aku cakap yang aku rindu kau ? Aku harap kau dengar. Senyum Shakir :)
