Pandang aku.


Pandang aku. Lihat aku.
Ayuh. Lekas. Rapat.
Dengarkan aku. Mahu aku berbisik.
Tunggu. Jangan berpaling lagi.
Aku di sini. Ke mari.
Malam ini bulan jadi saksi.
Saksi pada yang namanya cinta.
Cinta yang kadang tak nampak di mata.
Halus dek pandangan kasar.
Cinta itu masih kukuh seperti konkrit.
Tak ketahuan sampai kapan.
Namanya konkrit tak mudah untuk runtuh.
Tapi kapan pun bisa runtuh. Tak ada jaminan.
Biarkan saja orang bila aku bermain.
Bermain dengan bayang-bayang kau.
Aku tak peduli. Langsung tak kisah.
Ini soal aku. Bukan mereka.
Pandang aku. Lihat aku.