Waktu aku kecil dulu yang aku paling ingat cita-cita aku mahu jadi penulis novel. Subjek yang paling aku suka Bahasa Melayu Penulisan. Cikgu selalu bagi aku markah banyak. Kadang-kadang cikgu jadikan aku punya karangan contoh pada budak-budak kelas. Aku paling ingat Cikgu Jaafar. Aku suka dia. Dia ajar aku subjek Bahasa Melayu. Ada satu ketika Cikgu Jaafar mahu bagi kertas periksa BM Penulisan. Dia panggil aku. Aku tengok pada kertas yang ada nama aku itu, ada angka 99%. Dia tengok aku. Dia tengok kertas periksa aku. Kemudian dia ambil liquid paper. Dia padam angka 9 di belakang dan tukar jadi angka 8. Dalam hati aku, apa hal pulak cikgu ni. Dah lah buat depan aku. Lepas tu tak pasal-pasal dia tolak 1 markah. Cikgu Jaafar senyum. Dia kata tak boleh nak bagi markah tinggi senang-senang. Kena usaha lagi. Masa Darjah 5, BM dengan Cikgu Azmadi. Aku buat karangan pasal bercuti tepi pantai rasanya. Cikgu Azmadi panggil aku. Dia gelak. Dia cakap pada aku, “Karangan awak ni. Awak tipu cikgu. Awak kata bercuti tepi pantai, lepas tu awak tulis ada air terjun pulak.” Cikgu Azmadi ketawa lagi. Aku diam. Aku tak faham apa yang dia cakap. Naik Darjah 6 baru aku faham. Itulah aku. Minat aku nak jadi penulis novel tak lama. Aku tak minat pun baca novel. Tengok orang baca novel cinta pun aku meluat. Tapi aku masih suka menulis. Aku suka menulis panjang-panjang. Kalau aku buat notes pun panjang berjelar. Aku harap aku dapat tulis dengan baik dan aku tak berhenti menulis di Labyrinth. Aku saja tahu macam mana rasanya bila aku habis menaip satu cerita. Aku tak mahu berhenti menulis. Kalau aku tak berhenti menulis, aku harap kau orang tak berhenti baca tulisan aku juga. Kalau tak ada kau orang, siapa lagi nak baca tulisan aku ?
Now playing : Pumped Up Kicks by Foster The People.